Wykorzystanie oznaczeń aktywności enzymów w osoczu w celach diagnostycznych jest związane z faktem, że po uszkodzeniukomórki jej profil enzymatyczny w pewnym stopniu odzwierciedla się w składzie krwi. Pozwala to na określenie, w którym narządzie lub tkance doszło do uszkodzenia lub procesu chorobowego.
Wzrost aktywności enzymów wewnątrzkomórkowych we krwi po wysiłku stanowi pośredni wskaźnik uszkodzenia błony komórkowej lub zwiększenia jej przepuszczalności, a uwalnianie enzymów do przestrzeni międzykomórkowych wiąże się także z czynnikami mechanicznymi, metabolicznymi oraz stanem zapalnym.
Kinaza kreatynowa (CK–izoforma MM, MB) jest enzymem wewnątrzkomórkowym. Jej obecność w surowicy jest wynikiem uszkodzeń komórek mięśniowych indukowanych pracą mięśniową. Wielkość powysiłkowych zmian aktywności CK w osoczu oraz ich przebieg jest zróżnicowany w zależności od rodzaju wykonywanego wysiłku i masy mięśni zaangażowanych w pracę. Clarkson i Nosaka [Clarkson i Nosaka 1992]. badając liczną grupę osób poddanych kierunkowemu wysiłkowi stwierdzili, że na podstawie aktywności CK w osoczu można wyróżnić trzy typy odpowiedzi na wysiłek. Odpowiedź ta jest ściśle uzależniona od wysiłku i może być wysoka, przeciętna i niska. Wykazano również, że grupa o niewielkim obciążeniu, dla której znamienna była niska aktywność CK w osoczu charakteryzowała się również mniejszymi zmianami innych – pośrednich wskaźników uszkodzenia mięśnia – np.: zaburzeń komponentu izometrycznego siły. Nosaka i Clarkson [Nosaka i Clarkson 1996]. wykazali znaczne indywidualne zróżnicowanie aktywności enzymów wewnątrz mięśniowych w osoczu w odpowiedzi na wysiłek ekscentryczny, ale aktywność CK skorelowana była w tym przypadku z aktywnością LDH.
Zatem aktywność kinazy kreatynowej jest często stosowanym markerem biochemicznym służącym do oceny obciążeń treningowych, podobnie jak łączona często z nią dehydrogenaza mleczanowa (LDH). Stwierdzenie wyższej aktywności tego enzymu w surowicy jest również wynikiem mechanicznych uszkodzeń mięśniowych, ale zazwyczaj jego pojawienie się i utrzymanie jest na niższym poziomie niż CK [Hübner-Woźniak i Sendecki 1998, Clarkson i Nosaka 1992, Kłapcińska i wsp. 2001, Poprzęcki i wsp. 2004, Raastad i Hallen 2000, Sherwood i wsp. 1996, Żebrowska i Kempa 2004].