Triathlon

Każdy program treningowy powstaje na bazie pełnej diagnostyki, wywiadu oraz analizy dotychczasowego treningu. Z tego względu program jest idealnie dopasowany i zarazem właściwie stymulujący organizm. Diagnostyka to testy wysiłkowe w laboratorium – jest to pomiar VO2max na bieżni oraz test Wintgate. Ponadto w ramach diagnostyki wypełniamy autorską ankietę (ponad 70pytań), a także analizujemy poprzedni sezon pod kątem zastosowanych obciążeń, dyspozycji i innych. Taka obszerna diagnostyka umożliwia stworzenie optymalnie dopasowanego programu.

Sterowanie treningiem wymaga odpowiedniego markera obrazującego bodziec treningowy. W triathlonie, w związku ze specyfiką używamy kilku markerów z zależności od dyscypliny, ale jako elementu nadrzędnego używamy tętna i dystansu /lub  czasu. W bieganiu zazwyczaj używamy tętna, tempa i dystansu, w kolarstwie oprócz tętna wykorzystujemy też moc (jeśli zawodnik posiada miernik mocy), a w pływaniu najczęściej używamy czasu i dystansu. W pływaniu możliwe jest też wprowadzenia poziomu mleczanów, ale ten marker jest elementem uzupełniającym, wykorzystywanym do ćwiczeń o charakterze sprinterskim. Ostateczny wybór właściwego markera zależny jest od dystansu startowego, okresu w sezonie oraz możliwości stosowania przez zawodnika.

Tętno jest zawsze podstawowym markerem, gdyż obrazuje stan fizjologiczny, czyli reakcję organizmu na obciążenie i jest używane do każdej z dyscyplin. Dystans natomiast jest miernikiem objętości i uzupełnia tętno lub tempo. Analogicznie do dystansu można użyć czasu, który zakłada określony czas pracy. Wybór właściwego markera gwarantuje skuteczność bodźca treningowego, ale profesjonalny trening (na każdym poziomie) zazwyczaj wykorzystuje wszystkie te markery w zależności od etapu w sezonie. W indywidualnym programie treningowym każdy trening jest szczegółowo rozpisany z użyciem określonego markera, czyli jeśli trening wymaga pracy na tętnie i czasie, to jest dokładnie opisany na jakich strefach i ile czasu ma trwać dane powtórzenie . Jeśli inny trening wymaga dokładnego podania mocy (trening kolarski) to wtedy jest dokładnie rozpisana strefa mocy lub CP dla danego ćwiczenia. Reasumując, każdy trening w programie jest dokładnie rozpisany i ułożony w sposób w integralny z innymi treningami.

Trening uzupełniający to dodatkowa aktywność typu: trening siłowy, funkcjonalny, trening ORMAstick, czy elementy ogólnej sprawności i rozciągania. Trening ten uzupełnia system treningów w triathlonie i jeśli tylko zawodnik ma możliwość realizacji, to warto takie dodatkowe treningi uwzględnić w procesie treningowym. Oczywiście treningi te muszą być w pełni zgrane z pływaniem jazdą oraz bieganiem, aby wspomagały uzyskiwanie progresji. Natomiast brak właściwego połączenia  z treningiem głównym może doprowadzić, do zmniejszenia efektów przygotowania do triathlonu, a nawet zwiększenia ryzyka kontuzji. W triathlonie trening uzupełniający często też spełnia funkcję kompensującą do obciążeń głównych – dużych i o szerokim spektrum odziaływania na ogranizm. Dlatego warto taki dodatkowy trening uwzględnić w procesie treningowym.

W programie treningowym jeśli zostaną uwzględnione dodatkowe aktywności, to są one zawsze tak zaplanowane, aby właściwie uzupełniały trening główny i przyspieszały uzyskiwanie progresji treningowych.

Prawidłowe przygotowanie zawodnika wymaga poprawienia szeregu parametrów motorycznych, które jako całość zagwarantują lepszą formę. Realizacja ta wymaga zastosowania etapów tzw. cykli treningowych, w których akcentowane są różne parametry. Realizacja wszystkich jednocześnie nie jest możliwa, gdyż parametry te mogą się wzajemnie znosić (np. trening tempowy/interwałowy może istotnie wpłynąć na efektywność akcentów szybkościowych) oraz często nie jest to możliwe z racji ograniczeń możliwości czasowych. Ponadto w triathlonie mamy dodatkowo jeszcze wzajemny wpływ trzech różnych rodzajów treningów, a także różny poziom ich wytrenowania przez zawodnika. Z tego względu niezbędne jest wprowadzenie cykli, w których akcentowane są różne parametry np.: cykle o charakterze bazowym, kierunkowym, czy specjalistycznym wraz z BPS (bezpośrednim przygotowaniem startowym). Takie działanie umożliwia realizację wszystkich niezbędnym akcentów motorycznych, taktycznych, startowych i uzupełniających. Zatem w triathlonie niezbędna jest właściwa periodyzacja, czyli podzielenie sezonu na etapy, w których akcentuje się określone parametry. Tylko taka praca daje możliwość kompleksowego przygotowania zawodnika oraz utrzymania jego wytrenowania. Dlatego program treningowy musi być zaprojektowany na co najmniej 6miesięcy, a najlepiej 12, aby można było wszystko właściwie zaplanować, czyli połączyć w sposób właściwy metodycznie.

Prawidłowe zgranie wszystkich treningów, które często mają odmienny charakter (np.: złożone treningi interwałowe, wybiegi, interwały rowerowe, pływanie, itd),  wymaga zastosowania systemu, który umożliwia ocenę faktycznych obciążeń między treningami, a następnie między tygodniami i cyklami, tak aby ostatecznie właściwie „sterować” procesem treningowym.

W indywidualnych programach treningowych stosowany jest autorski system obciążeń, który uwzględnia wszystkie cechy obciążenia treningowego (intensywność, objętość, czas przerwy i strukturę treningu). System ten bazuje m.in.: na tętnie i czasie pracy (oraz innych np.: strukturze treningu, czasie przerwy itd). Dlatego markery te są głównymi markerami do treningów i jednocześnie umożliwiają wzajemne porównywanie odmiennego bodźca treningowego jaki stanowi pływanie, jazda na rowerze i bieganie. Autorski system obciążeń użyty w programie gwarantuje zazębianie się treningów, cykli, a w przypadku dłuższej współpracy również sezonów. Autorski system obciążeń umożliwia również zachowanie ciągłości treningowej dla zawodników, którzy dołączają do nas w trakcie sezonu.